The Jane is zo een van die restaurants die bij velen tot de verbeelding doet spreken. Toen mijn lief een tafeltje had geregeld in de Upper Room Bar maakte ik dan ook een klein vreugdedansje. Hij kent me zo goed, mijn liefste.
Bij het binnenkomen valt meteen op dat er over elk detail is nagedacht. De mooie inkom, het lederen pochet voor het bestek, de glazen, de gepersonaliseerde flessen water,… het geheel vult elkaar mooi aan. Dat kan meteen ook van de bediening gezegd worden. In de Upper Room Bar zit je letterlijk rond de bar met in het midden een kookeiland waarin de chefs, sommeliers en obers een geoefend stuk theater spelen. Alles vloeit harmonieus in elkaar over. De ene vraagt ons naar het aperitief, de andere stelt ons het menu voor en heeft duidelijk de nodige productkennis, iets waaraan ik mij bij gebrek ervan vaak kan ergeren. Het valt me op hoe gemoedelijk en persoonlijk de sfeer hier is. Geen stijf gedoe maar gewoon oprecht genieten van topgastronomie op een prachtige locatie.
De voormalige kapel van het militair hospitaal werd voor The Jane prachtig heringericht tot een stijlvol restaurant waarin mooie materialen en designontwerpen elkaar naar ongeziene hoogtes drijven. Vanuit de Upper Room Bar heb je zicht op de enorme verlichtingsstructuur en de ondertussen alom bekende doodskop die zowaar op elke foto van The Jane te vinden is. Beneden zie je de mensen tafelen in The Jane maar ik ben wel blij dat ik vanboven in de bar zit waar je de chefs voor je neus alles met de uitzonderlijke vakkennis en technieken ziet bereiden.
Ik start met een cocktail van Duvel en passievrucht. Wow, erg gedurfd maar wat een bom van smaak. We krijgen nog een glaasje geparfumeerd water en de uitleg over het concept. Hier kies je uit verschillende kleine gerechtjes van de kaart of laat je de chef een vrije keuze. Wij kiezen voor de crème van kippenlever met bloedworst en kweepeer. Dit is absoluut mijn favoriete gerechtje van de avond. Wat een zalige textuur! Verder nemen we de paté maison met foie gras en pistache, de rilette van makreel met zoetzure ansjovis, geitenkaas en olijf en een tartaar van zalm met dille, kwark en spelt. Mooie verfijnde gerechtjes die gevolgd worden door een curry met kokkels en pladijs die ik persoonlijk wat te flauw vond smaken maar dat maken de originele patatas bravas en het wagyu beef (overheerlijk en botermals) met aardappel en miso ruimschoots goed. We sluiten af met een citroencrèmeux, met kokos, yoghurt en uiteraard yuzu, één van de signatuur ingrediënten die Sergio Herman aan Nick Bril doorgaf.
De gerechtjes volgen elkaar op in een mooi tempo en ondertussen krijgen we advies over bijpassende wijnen en bieren van de sommelier. Heel aangenaam dat je hier niet telkens op de kaart hoeft te kijken maar je gewoon kunt laten leiden door vakmansschap, én dat dan later ook niet driedubbel doortelt op de rekening, zoals wel vaker het geval is in restaurants van dit niveau. Het was een heerlijke avond, waarbij we zonder het al te goed te beseffen 3 uur gastronomisch hebben genoten op een doorsnee dinsdagavond.
