©Joke van den heuvel
Yes hier ben ik dan, terug van weggeweest na een dikke maand blogpauze. Of ik dan heb stilgezeten, awel ja dat is exact ik heb gedaan. Want na misschien wel het gekste jaar ooit, was het even tijd om daar bij stil te staan.
2019
Als ik terugdenk aan vorig jaar dan begon dat eigenlijk best wel rustig, ik had toen wat goede voornemens gemaakt en die heb ik behoorlijk lang volgehouden. Zo ging ik 3 keer per week sporten, at ik gezonder en mijn work-life balance zat eigenlijk vrij goed. Tot april dan toch, haha. Want toen ik op reis was in New York kreeg ik een berichtje waarvoor ik toch eventjes moest gaan zitten. “Dat ik maar goed moest uitrusten op reis want dat ik nadien een kookboek mocht maken!” Op 8 weken tijd dan nog. Ja die nacht heb ik weinig geslapen en die nachten die daarop volgden eigenlijk ook. Want alles begon te malen in mijn hoofd, hoe zou ik dat aanpakken met mijn boek en wanneer zou ik dat in godsnaam doen, tussen al mijn ander werk door?
©Silvie Bonne
Up’s en downs
Het werd een woelige periode waarin ik meer recepten ontwikkelde dan ooit, meer fotoshoots deed dan ooit, meer teksten schreef dan ooit, meer alles deed dan wat ik ooit deed. Ohja en dan gingen wij ook nog trouwen hè. Die trouwvoorbereidingen, die hadden we toch even onderschat. Want trouwen in een tomatenserre was onze grote droom, maar wel eentje die heel wat moeite kostte om realiteit te worden. Elk moment van vrije tijd ging naar onze voorbereidingen, elke avond, elk weekend. Maar tegelijkertijd leerden we dan ook weer opnieuw dat wij zo’n goed team zijn, Tarik en ik. Met elk onze eigen sterktes die nog beter worden als wij samen zijn. Tussendoor hielp Tarik me dan ook nog eens met mijn boek (love that man!) want ja dat zou 1 week na onze trouw in de winkel liggen! Velen verklaarden mij zot maar ik zat op een trein, een roze trein vol feestballonnen en champagne.
Tot die ballonnen enkele weken voor de trouw doorprikt werden. Het ging niet goed met mijn grootouders. Ze belandden allebei tegelijk in het ziekenhuis, ons bomma en bompa. En zouden niet meer naar huis terugkeren. Ze verhuisden van het ziekenhuis naar het rusthuis en konden ons trouwfeest niet bijwonen. Ook de moeder van mijn stiefmama raakte ten val en kon er niet bij zijn op onze trouwdag. Het was een demper op mijn euforie, eentje die nog steeds nazindert maar waarvan ik weet dat het zo best was en dat het niet anders kon.
De meisjes
Maar dan waren er mijn liefste vriendinnen, mijn zusje en schoonzus, die voor mij een geweldige vrijgezellen in elkaar stoken, eentje met een picknick op het strand en een etentje bij Air Republic maar vooral eentje waar ik zoveel liefde en warmte voelde dat ik er nog steeds van moet glimlachen.
14/ 09/ 2019
©Leentje Loves Light
En mijn trein die reed weer verder, verder naar het meest fantastische trouwfeest dat ik me ooit had kunnen voorstellen. 14 september, het was 25 graden, de zon scheen onophoudelijk en alles liep zoals gepland. Het eten was top en een week na ons trouwfeest deden mijn voeten nog steeds zeer van te hard te dansen. Het was GEWELDIG! We aten aan een lange tafel tussen de tomaten, echt een droom! Eentje waarvoor ik Stoffels Tomaten zo ontzettend dankbaar ben, dankbaar om onze droom werkelijkheid te maken. Dankbaar voor de lekkere tomaten maar vooral dankbaar dat ik zo’n fantastisch lieve mensen heb leren kennen. Geen idee was te zot, geen probleem te moeilijk. Dankjewel Petra, Paul en Sarah! Dankjewel iedereen!
Maar wat ik vooral onthoud aan onze trouwdag is dat er eigenlijk echt geen mooier moment is. Het is zo zeldzaam dat je bijna iedereen die je graag ziet, samen op een plek krijgt en dat je dan ook nog eens samen de liefde kan vieren. Ik vind dat echt zo schoon! Dankjewel aan iedereen die met ons mee vierde, dankjewel om die dag een klein beetje magie te creëren.
©Leentje Loves Light
©Leentje Loves Light
Alle dagen feest
Na onze trouw namen we een korte adempauze in Ibiza, eentje van 4 dagen rusten, slapen en luieren in de zon. Klaar voor mijn boek, dat amper een week na de trouw in de winkels zou liggen. Een beetje absurd als ik er nu zo op terugkijk haha. Ja in 2019 mocht ik mijn eigen kookboek maken! Het werd er eentje over feesten, over tradities, over samen zijn, lekker tafelen en lekker eten delen. Het ging allemaal zo snel dat ik het nauwelijks kon beseffen. En ook vandaag vind ik het nog gek om mijn eigen boek in de winkel te zien liggen. Dan is het toch weer even een klein beetje feest in mijn hoofd!
©Joke van den heuvel
Work, work, work
Tussen het feestgedruis door bleef mijn werk maar uitbreiden. Ik interviewde Leah Thys en Greet Rouffaer voor video’s voor Libelle. Ik stond op de cover van het Carrefour Simply you magazine. Ik trok ook nog even naar Les Vans, voor een fotoshoot met jawel Piet Huysentruyt voor Libelle Lekker.
En mijn gewone werk, dat liep ook als een trein. Ik ontwikkelde recepten, deed stylings en scheef artikels voor Libelle en Libelle Lekker. Ik werkte voor Sandra Bekkari, mocht recepten ontwikkelen voor Njam! Ik deed nog even de volledige styling van een ander kookboek tussendoor, gaf demo’s op de Libelle Winterfair, vierde mijn 30ste verjaardag,… er leek geen einde aan te komen.
Maar mijn trein die reed stilaan weer wat trager, met een verkoudheid, of 2,3,… (intussen 5!), een griepje, een voedselvergiftiging. Als ik dat zo lees moet ik daar eigenlijk een beetje mee lachen. “Jij moet echt eens leren doseren”, vertelde een collega mij. En ja dat klopt wel, mijn passie is soms zo groot dat ik een beetje in overdrive kan gaan en in 5de blijf gaan tot mijn lichaam dan weer even zegt dat het wel genoeg is geweest. “Minder werken = minder hoofdpijn”, vertrouwde iemand anders me dan weer toe. “Leer toch eens nee zeggen”, was het volgende. En dus kwam mijn trein eind 2019 tot stilstand. Elke zelfstandige in de mediasector weet dat alle treinen tot stilstand komen tussen kerst en nieuwjaar en dat ook nadien in januari de meeste treinen met vertraging rijden, én voor één keer heeft de NMBS daar even niks mee te maken. Maar dat is een moment waarop alles even tot rust komt. De rust die ik harder nodig had dan ik dacht. Ik sliep 2 weken meer dan 10 uur per nacht en voelde mij nog steeds moe. Ik leerde weer om te ontspannen, om te ademen, want ja er waren soms dagen dat ik dat een beetje vergat. Ik leerde tijd nemen voor leuke dingen en ik leerde nee zeggen. Ik boekte heel wat vakanties voor 2020 (waarover later meer), maakte verse kippenbouillon en keek Disneyfilms, ik deed even helemaal niks.
Of ik er dan nu weer kei hard ga invliegen? Nee, ik start rustig op het gemak. Werk genoeg, daar niet van, leuke projecten in het vooruitzicht? Jazeker! Maar voor 2020 maak ik slechts één goed voornemen: balans! Iets minder werken, iets meer fun. Oh en beter ontbijten, dat ook! En die 3 keer sporten per week, dat zal ik nog wel zien. Want eind 2019 kreeg ik ook een Fitbit cadeau die me vertelde dat ik het toch niet zo slecht doe. Met 10 000 tot 20 000 stappen per dag en 4 uur intensieve beweging per week, blijkt mijn job een echte sport ;-)!
Dankbaar
©Bram Debaenst
Mocht Piet Huysentruyt me vragen wat ik dan geleerd zou hebben in 2019 dan zou ik met een grote glimlach “veel” antwoorden. Want ja het afgelopen jaar heb ik vooral veel geleerd, over anderen en ook over mezelf. Ik leerde mijn eigen limieten kennen en ik leerde nogmaals dat zelfstandig zijn altijd onzeker zal zijn, altijd spannend en altijd anders zal zijn. Maar ik leerde ook dat zelfstandig zijn meer kansen geeft dan ik ooit had durven dromen. Ik leerde dat dromen wél kunnen uitkomen. Ja ik ben getrouwd en ik schreef een eigen kookboek, in hetzelfde jaar, hoe zot is dat?! Ik leerde ook dat ik me aan behoorlijk veel dingen kan storen maar ik leerde ook opnieuw loslaten en ik leerde vooral dingen en mensen omarmen. Ik leerde vooral dat er het voorbije jaar zoveel mensen voor mij geweest zijn, die mij geholpen en gesteund hebben. Soms mensen waarvan ik het nooit had verwacht. Collega’s die echt vriendinnen zijn, familie en vrienden waar je echt op kunt rekenen en wildvreemden die mijn dag weer kleur geven. Ik leerde opnieuw het geluk van kleine dingen en ik leerde vooral dat die zoveel belangrijker zijn dan de grote. Want wat is er heerlijker dan samen lachen om niks, dan glunderen bij simpele Belgische kost, dan de zon weer op je gezicht te voelen na die donkere winterweek? Ik leerde dat je alleen nergens komt, maar dat ‘samen’ alles mogelijk is. Ik leerde dat we allemaal wat hard zijn voor een ander maar ook voor onszelf en ik leerde dat dat eigenlijk echt niet nodig is. Maar ik leerde vooral dat ik een echte gelukzak ben. Ik leerde dat ik echt zo dankbaar mag zijn voor alle kansen, voor jullie hulp, steun en enthousiasme. You make my day!
Liefs
Manon
